Siedem wierszy_[1]

 

 

Kryjówka zakochanych

Siedział okrakiem na spadzistym dachu swojego parterowego drewnianego domu (osmolona dachówka, rynny z ocynkowanej blachy) i, przerwawszy lepienie gliną uszkodzonego komina, kiwał umorusaną ręką do nas, nadjeżdżających z naprzeciwka nową prostą ulicą: po jednej stronie bloki, przedszkole i kotłownia, po drugiej garaże, pawilony handlowe i niedu a kawiarnia; wszystko na terenie nie tak dawnych ogrodów i pól, przeciętych wtedy jedynie drogą do starej cegielni, fermy lisów i nieczynnego kamieniołomu - siedziby duchów, Indian, kryjówki zakochanych - i zanim zszedł z dachu i umył ręce, byłem ju znowu podrostkiem, jak w dniu inicjacji podrapany tarniną, mierzący z procy prosto w oko stumetrowego cyklopa, czyli w odsłonięte pośladki zajętej sobą pary.

 

Prawa, lewa ręka

Prawa ręka, równie dobrze mogła to być ręka lewa, wystawiona za okno jadącego samochodu i obserwowana z rosnącym zdumieniem: paznokcie, palce, dłoń, od nadgarstka po łokieć nad pociemniałą od opalenizny skórą grzywka nastroszonych włosów, wy ej rękaw czarnego T-shirtu, nadmuchiwany nagrzanym powietrzem.
Ręka. Od zawsze ze mną , moja, postrze ona nagle jak ka dy inny, ró ny ode mnie , obiekt. Wyodrębnione, na zewnątrz, obce.
Prawa, lewa ręka amputowana, po czym, jakby się nic w międzyczasie nie stało , przywrócona, bez reszty na powrót moja, a przecie było ju tak blisko do podważenia samej zasady rękojmi.

Ile też mnie mogłoby jeszcze pozostawać poza mną nie-moim, abym dla siebie mógł być nadal tym właśnie sobą?

 

Cadyk przemówi

Pasikonik zielony, tu, na półce ze słownikami, przywarł do ramki z fotografią cadyka, Tettigonia uiridissima, nieruchomy i cichy za dnia, w ciemnościach jego mantra skrzypi jak zepsuty mechanizm albo telefon komórkowy odbierający esemesa, co w zupełności wystarczyło, aby w błahym zdarzeniu dostrzec zarys przypowieści o dzieciach natury użyczających swego głosu zmarłym mędrcom.

 

Na balkonie, naprzeciw jego okna

 

Nie ma. Jest. Cokolwiek

Przed świętym Antonim, tym od ółtych lilii i poświęconych bułek, babka Maria rozpuszczała cukier i gotowała syrop na pomadę, sprawdzając jego gęstość na drucianym oczku. Potem szybko, aby się „nie spiaszczył",ucierała krzepnącą masę, dopóki ta nie nabrała idealnej gładkości. Tę czynność powtarzała a cztery razy ,do kolejnych porcji pomady dodając inne składniki: kawę, kakao, sok z cytryny i wycyganiony od znajomego cukiernika alkiermasz. Na koniec formowała z tego czterowarstwowy tort i z tym tortem, trzymając mnie, parolatka, za rękę, szła do Antosi - siwiutkiej
, od lat ociemniałej, pod opieką córki i wnuczki, na drugim piętrze kamienicy niedaleko od nas.
Zmieszany spuszczałem powieki. Antonina ukradkiem całowała babkę w rękę, babka rękę cofała: „Antosiu, nie trzeba". I wtedy Antosia zwracała się do mnie, mówiąc w trzeciej osobie: „Ale urósł przez rok!" I zapraszała: „Niech siądzie, nóg szkoda, o tu, na wyplatanym krześle". To, co wiem o niej, zmieści się w jednej linijce: dawno temu Antonina była kucharką u ciotek mojej, osieroconej w dzieciństwie, babki Marii. Na dobrą sprawę mógłbym o Antoninie wymyślić kilka równoległych historii, wszystkie w granicach prawdopodobieństwa jej skromnego losu, tylko czemu właściwie miałoby to służyć?
Nie ma jej, jakby nigdy nie było. Mam wolną rękę. I co z tego? Cokolwiek powiem, adne z tego świadectwo, bo przecież jedynie z głowy. Antonina nie potwierdziż ani te nie zaprzeczy, będąc poza tym wszystkim, gdzie była kiedyś sobą, potem częścią siebie, kiedy więcej jej było w sobie niż na zewnątrz. Wreszcie, w tym niepowstrzymanym ubywaniu, ju tylko brakiem po sobie.
Siedzę, paroletni, na wyplatanym krześle. Przestałem rosnąć , nawet w jej ślepych oczach.

 

Okryty pledem, na wznak

Kładzie się na wznak, okryty pledem gasi lampę i tą samą ręką sprawdza wózek zablokowany przy tapczanie, pół metra od nocnego stolika, na którym aparat telefoniczny, notatnik i długopis.
Stolik był kiedyś taboretem z regulowanym siedzeniem i przynale ał do fortepianu marki Petrof. Szklista czerń lakieru, staranność modelunku. Ten tu jest jego resztką, bez wierzchniego parowarstwowego okręgu ze skórzaną nakładką i potę nej śruby, ukrytej w centralnej przysadzistej kolumience. A zatem pozostały dwa pełne koła, przewiercone otworami podobnej wielkości - podwójny ślad po śrubie. Koła, górne i dolne, połączone czterema przewę onymi symetrycznie toczonymi tralkami. Dolne pod spodem dodatkowo miało trzy spłaszczone kule, teraz bezpośrednio całą powierzchnią spoczywa na podłodze.

Temu, który to notuje, zdarza się, tu przed zaśnięciem, pomyśleć, e byłoby dobrze, gdyby kiedyś razem z nim skremowano ten, towarzyszący mu od dzieciństwa, wcią jeszcze mebel. Nieprzekraczalne nareszcie zostałoby przekroczone: r ó n e, bo sobie wyłącznie przypisane, otworzyłoby się równocześnie nawzajem na nie-siebie.